تفسیر اشعار مثنوی معنوی مولوی ، دیوان حافظ و سعدی

4877) آن یکی مردی به وقتِ مرگِ خویش / گفته بود اندر وصیّت پیش پیش
4878) سه پسر بودش چو سه سروِ روان / وقفِ ایشان کرده او جان و روان
4879) گفت : هر چه در کفم کاله و زر است / او بَرَد ، زین هر سه ، کو کاهلتر است
4880) گفت با قاضیّ و ، پس اندرز کرد / بعد از آن جامِ شرابِ مرگ خَورد

4865) قصّه کوته کن که رَشکِ آن غیور / بُرد او را بعدِ سالی سویِ گور
4866) شاه چون از محو شد سویِ وجود / چشمِ مِرّیخیش آن خون کرده بود
4867) چون به تَرکِش بنگرید آن بی نظیر / دید کم از تَرکِشش یک چوبه تیر
4868) گفت : کو آن تیر و ؟ از حق باز جُست / گفت : کاندر حلقِ او ، کز تیرِ توست

4831) حاصل آن روضه چو باغِ عارفان / از سَموم و صَرصَر آمد در امان
4832) یک پلنگی طفلکان نوزاده بود / گفتم : او را شیر دِه ، طاعت نمود
4833) پس بدادش شیر و خدمتهاش کرد / تا که بالغ گشت و زَفت و شیرمرد
4834) چون فِطامش شد ، بگفتم با پری / تا درآموزید نطق و داوری

4815) همچو شَیبانِ راعی از گُرگِ عنید / وقتِ جمعه بر رِعا خط می کشید
4816) تا برون نآید از آن خط ، گوسفند / نه درآید گرگ و دزدِ با گزند
4817) بر مثالِ دایرۀ تعویذِ هود / کاندر آن ، صرصر امانِ آل بود
4818) هشت روزی اندرین خط تن زنید / وز برون ، مُثلَه تماشا می کنید

1) دیریست که دلدار پیامی نفرستاد / ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد
2) صد نامه فرستادم و آن شاهِ سواران / پیکی ندوانید و سلامی نفرستاد
3) سویِ منِ وحشی صفتِ عقل رمیده / آهو روشی کبکِ خرامی نفرستاد
4) دانست که خواهد شدنم مرغِ دل از دست / و ز آن خطِ چون سلسله دامی نفرستاد

1) خسروا گوی فلک در خَمِ چوگانِ تو باد / ساحتِ کون و مکان عرصۀ میدان تو باد
2) زلفِ خاتونِ ظفر شیفتۀ پرچمِ توست / دیدۀ فتح ابد عاشقِ جولانِ تو باد
3) ای که انشاء عطارد صفتِ شوکتِ توست / عقلِ کُل چاکرِ طغرا کِشِ دیوانِ تو باد
4) طیرۀ جلوۀ طوبی قدِ چون سروِ تو شد / غیرتِ خُلدِ برین ساحتِ بستانِ تو باد

1) حُسنِ تو همیشه در فزون باد / رویت همه ساله لاله گون باد
2) اندر سرِ ما خیالِ عشقت / هر روز که باد در فزون باد
3) هر سرو که در چمن درآید / در خدمتِ قامتت نگون باد
4) چشمی که نه فتنۀ تو باشد / چون گوهرِ اشک غرق خون باد

1) تنت به نازِ طبیبان نیازمند مباد / وجودِ نازکت آزردۀ گزند مباد
2) سلامت همه آفاق در سلامتِ توست / به هیچ عارضه شخصِ تو دردمند مباد
3) درین چمن چو درآید خزان به یغمایی / رهش به سروِ سهی قامتِ بُلند مباد
4) در آن بساط که حُسنِ تو جلوه آغازد / مجالِ طعنۀ بدبین و بدپسند مباد

1) هر آن ناظر که منظوری ندارد / چراغ دولتش نوری ندارد
2) چه کار اندر بهشت آن مدّعی را / که میل امروز با حوری ندارد ؟
3) چه ذوق از ذکر پیدا آید آن را / که پنهان شوق مذکوری ندارد ؟
4) میان عارفان صاحب نظر نیست / که خاطر پیش منظوری ندارد

1) مگر نسیم سَحر بوی یار من دارد / که راحت دل امّیدوار من دارد
2) به پای سرو درافتاده اند لاله و گُل / مگر شمایلِ قدّ نگار من دارد
3) نشان راه سلامت ز من مپرس ، که عشق / زمام خاطر بی اختیار من دارد
4) گُلا و تازه بهارا ، تویی که عارض تو / طراوت گُل و بوی بهار من دارد

1) غلام آن سبک روحم که با ما سر گران دارد / جوابش تلخ و ، پنداری شِکر زیر زبان دارد
2) مرا گر دوستی با او به دوزخ می بَرَد ، شاید / به نقد اندر بهشت است ، آن که یاری مهربان دارد
3) کسی را کِاختیاری هست و محبوبی و مشروبی / مراد از بخت و ، حظ از عمر و ، مقصود از جهان دارد
4) برون از خفتن و خوردن حیاتی هست مردم را / به جانان زندگانی کن ، بهایم نیز جان دارد

1) تو را ز حال پریشان ما چه غم دارد ؟ / اگر چراغ بمیرد ، صبا چه غم دارد ؟
2) تو را که هر چه مراد است می رود از پیش / ز بی مرادی امثال ما چه غم دارد ؟
3) تو پادشاهی ، گر چشم پاسبان همه شب / به خواب در نرود ، پادشاه چه غم دارد ؟
4) خطاست اینکه دل دوستان بیازاری / ولیک قاتل عمد از خطا چه غم دارد ؟